Na podstawie badań interakcji insuliny z jej receptorami in vitro obliczyliśmy, że przedział receptorowy powinien być mierzalny bezpośrednio in vivo. W tym celu królikom wstrzykiwano dożylnie znakowaną insulinę, która ma niskie powinowactwo do receptorów w połączeniu z radioaktywną jodem radioaktywnym, która ma wysokie powinowactwo do receptorów. Stężenia insuliny znakowanych w osoczu mierzono w wybranych odstępach czasu po wstrzyknięciu. Pozorne objętości dystrybucji obliczono przez ekstrapolację dystrybucji osocza obliczono przez ekstrapolację krzywych zaniku plazmy; insuliny o wysokim powinowactwie rozmieszczone konsekwentnie w przestrzeniach, które były dwa-trzy razy większe niż insuliny o niskim powinowactwie. Zastrzyki z nieznakowanej insuliny wieprzowej przed insulinami tracącymi zmniejszyły przestrzeń dystrybucji insuliny o wysokim powinowactwie w sposób zależny od dawki, a jednocześnie miały niewielki lub żaden wpływ na przestrzeń dystrybucji insuliny znakowanej niskim powinowactwem. Po wstrzyknięciu nieznakowanej insuliny po insulinach wskaźnikowych nastąpił natychmiastowy wzrost stężenia insuliny o wysokim powinowactwie w osoczu, z niewielką jedynie zmianą stężenia insuliny o niskim powinowactwie w osoczu. Wyniki te pokazują, że insuliny o wysokim powinowactwie rozprowadzają się w przedziale ciała, który ma wiele właściwości receptora insuliny uprzednio przebadanych in vitro. Ten przedział receptorowy: (a) rozpoznaje insuliny w oparciu o ich moc biologiczną; (b) jest nasycony podwyższonymi stężeniami insuliny; oraz (c) receptory związane z insuliną są w równowadze z wolnym hormonem w osoczu. Ponadto, obliczony na podstawie tych danych stosunek wolnej proporcji do hormonu sugeruje, że in vivo więcej niż 50% insuliny pozatrzustkowej jest związane z receptorami podczas normalnych stanów fizjologicznych.
[przypisy: g data antivirus 2014, refluks krtaniowo gardłowy, badanie histopatologiczne szyjki macicy ]
[podobne: dobra szczoteczka elektryczna, zatrzymanie moczu icd 10, sukienka z wycięciem na plecach ]
